نیکزاد نجومی، که به گفتهی برخی منتقدان سیاسیترین نقاش ایرانی است، سالهاست که در آثارش روابط قدرت و مناسباتی را به نقد و چالش میکشد که قادر است بر تمام شئون زندگی شخصی و اجتماعی انسان سایه بیفکند؛ مناسباتی که مرز ندارد و در گسترهی جهانی به سیرکی میماند که رنج مردمان و چرخهی سرمایه را قدرت بخشیده است. او گرچه در بعضی آثارش به موتیفها و اشکال مرتبط به نگارگری ایرانی ارجاعاتی داشته است اما این معادلات قدرت را تنها در جغرافیایی خاص جستوجو نمیکند؛ تنها قصد دارد حضور همهجانبهی آن را به رخ بکشد و آسیبهایش را ردیابی کند. او تحصیلات و زندگی و کار خود را در امریکا در بحبوحهی توجه و بازارگردانی جریانهای اکسپرسیونیسم انتزاعی و آثار کمینهگرا سپری کرده است اما به رنگ و سلیقهی بازار رایج درنیامده و همچون نقاشانی چون مارک تنسی، که خود را متأثر از او میداند، در مقام نقاشی فیگوراتیو با مضامین سیاسی روزگار سختی را گذرانده است تا بتواند توجه و نگاه منتقدان و فضای هنر را به خود جلب کند و جای خود را بیابد. نیکزاد نجومی با آمیزهای از طنزی تلخ و گزنده و جدیتی متعهد و آرمانگرا، لجوجانه و با مداومت کار کرده است و در ضرورت پرداختن و نقد خشونت و قدرت همچنان در آثارش «صدای آژیرها به گوش میرسند». در سیامین شمارهی ماهنامهی شبکه آفتاب به زندگی و آثار این هنرمند پرداختهایم.
توي چادري که از گرما تب کرده بود، عهد کرديم که تا قيام قيامت يکديگر…
ریحانه روز دوشنبه در میدان هوایی کابل در خیل جمعیت وحشتزدهای که به دنبال هواپیماهای…
زن انگشتش را میگذارد روی کلید آسانسور تا مرد به حوصله یکییکی کیسهها را بیاورد…
این روزها تصاویری از اثر «نمیتوانی به خودت کمک کنی» از دو هنرمند چینی به…