حسین والامنش در سال ۱۹۸۶ در اجرایی در شهر آدلاید نان می‌پزد و با زعفران بر آن می‌نویسد: «عشق است» و نان به حاضرین داده می‌شود تا بخورند. این هنرمند ایرانی ساکن استرالیا گفت‌وگوی هنرمند با مخاطبانش را همان نانی می‌داند که به سادگی خورده می‌شود؛ مادیّتِ فسادپذیر نان، که همان عشق است و همان قوت روزانه. نسترن صارمی در این شماره‌ی مجله‌ی شبکه‌ی آفتاب از آثار حسین والامنش نوشته است.
آثار فرانسوا میله‌ی فرانسوی از خوشه‌چینان و دهقانان دریچه‌ی ورود آرمین مالکی است به طرح موضوع گذار از ارزش آفرینی طبیعت به ارزش آفرینی کار انسانی؛ گذاری نه میان دو دنیای متفاوت که میان دو طرز تفکر که یکی ریشه در گذشته و دیگری روی در آینده دارد.
گزارش نهمین دوسالانه‌ی هنر معاصر برلین که از چهارم ژوئن تا ۱۸ سپتامبر برگزار شد بخش دیگری از این شماره‌ی ماهنامه را تشکیل می‌دهد.
توي چادري که از گرما تب کرده بود، عهد کرديم که تا قيام قيامت يکديگر…
ریحانه روز دوشنبه در میدان هوایی کابل در خیل جمعیت وحشت‌زده‌ای که به دنبال هواپیماهای…
زن انگشتش را می‌گذارد روی کلید آسانسور تا مرد به حوصله یکی‌یکی کیسه‌ها را بیاورد…
این روزها تصاویری از اثر «نمی‌توانی به خودت کمک کنی» از دو هنرمند چینی به…