صبح ۲۸ اکتبر ۱۹۵۴، مری ولش همینگوی، همسر چهارم ارنست همینگوی، در رختخواب بود که شنید شوهرش میگوید: «یهچیزی برنده شدم.» «چی؟» «یهچیز سوئدی.» منظور او البته جایزهی نوبل ادبیات بود، اما برای رماننویس، اینخبرها خیلی جذاب نبود: «دارم فکر میکنم بهشان بگم برید دنبال کار خودتون.» بعد مکثی میکند…
ادامه
«گریختن از صحنهی جرم تبهکاری خبرنگارانهای است که در گذر زمان بخشودنی است؛ تنها با نشخوار این فکر که حتی خبرهترین مشاهدهگر نیز تنها میتواند بخشی از جزئیات یک واقعهی بزرگ در حال وقوع را نظاره کند… روزنامهنگاری پروژهای ناقص و فرّار است.» دیوید رمنیک، سردبیر نیویورکر، ۲۰۰۶ گراهام گرین…
ادامه
میرزا تقیخان زمانی که در شهر تبریز مشغول به تربیت و آموزش ولیعهد جوان ناصرالدین بود، از آرزوهایش برای آیندهی ایران بسیار گفت. تصویری از آیندهی ایران در ذهنش بود که ولیعهد جوان را، با همهی خلقوخوی باقیمانده از پدرانش، سخت شیفته و سودایی میکرد. آن تصاویر چنان واضح و…
ادامه
بهزودی اکتبر از راه میرسد و وبسایتهای ادبی و شیفتگان ادبیات از همین حالا در فرومهای ادبی گمانهزنیها را برای برندهی امسال شروع کردهاند. بسیاری ناامید از انتخاب نویسندههای محبوب و مطرح به طعنه میگویند باز هم نویسندهای که قرار نیست اسمش بیش از یک سال سر زبانها بیفتد این…
ادامه